Dziesięć wielkich zbiegów okoliczności zaćmień słońca – jak prawdopodobne są one? lub Tajemnica zaćmienia starożytnych
Kiedy porównasz starożytne zaćmienia słońca z chronologią biblijną, natkniesz się na zaskakującą liczbę „zbiegów okoliczności”. Dokładnie tak traktowaliby ich mędrcy tego świata i ci, którzy uważają się za mądrych. Ale jakie jest prawdopodobieństwo, że taka obfitość zbiegów okoliczności jest prawdopodobna?
Zacznijmy od odkrycia zaćmienia słońca, które miało miejsce w 9 roku panowania asyryjskiego króla Aszur-Dana III.
W przeszłości wydarzyły się następujące rzeczy: Salmanasar III walczył z królem syryjskim Benhadadem II dopiero w 11. roku jego panowania. Nieco później walczył z Chazaelem, królem Syrii. W Biblii powiedziano, że Chazael został królem Syrii na kilka lat przed tym, jak Jehu został królem Izraela. Wkrótce, już w 18. roku panowania Salmanasara III, Jehu wysłał mu prezent wyrażający szacunek. Według chronologii biblijnej Jehu został królem Izraela około 905 roku p.n.e. Biorąc pod uwagę te informacje, gdzie należy datować 9. rok panowania Aszura-Dana III?
1.Pierwszy zbieg okoliczności: znaleziono go we właściwym roku, 824 p.n.e.
2. zbieg okoliczności: stwierdzono to we właściwym miesiącu. Chociaż miało to miejsce na początku kwietnia, można datować to na miesiąc Simanu.
3.Trzeci zbieg okoliczności: oglądany w bieżącym programie, wydawał się niskiej jakości. W Biblii istnieją podstawy, aby twierdzić, że w około godzinę po tym wydarzeniu położenie Ziemi uległo zmianie.
Rozważmy zatem zaćmienie słońca, które miało miejsce w 7. roku panowania babilońskiego króla Szimbara-Shipaka. Według chronologii był to czas 254 lata wcześniej.
4. zbieg okoliczności: znaleziono go we właściwym roku: 1078 p.n.e.
5. zbieg okoliczności: występuje we właściwym miesiącu, miesiącu Simanu.
6. zbieg okoliczności: tutaj musisz przyjąć to samo założenie, co wcześniej w punkcie 3.
Cofnijmy się o około 700 lat. Następnie przenosimy się do czasów Hammurabiego i Shamsi-Adada I. Rok po urodzeniu tego ostatniego nastąpiło zaćmienie słońca. Było to 50 lat przed początkiem panowania Hammurabiego.
7. zbieg okoliczności: znaleziono go we właściwym roku, 1746 p.n.e.
8.zbieg okoliczności: w obecnym programie było to po drugiej stronie globu. Biblia daje jednak podstawy, by przypuszczać, że za dni Jozuego obrót Ziemi ustał na wiele godzin.
Cofnijmy się zatem nieco ponad 200 lat. W 23 roku panowania króla Szulgi z dynastii Ur III miało miejsce podwójne zaćmienie. Tutaj ograniczyłoby się to do lat 1960-1990 p.n.e. za rogiem.
Na ten „przesuwny” czas ma wpływ fakt, że nie ma dokładnych informacji na temat nakładania się dynastii Larsów i dynastii Ur III.
9. zbieg okoliczności: odkryto to w 1979 r. p.n.e.
10.zbieg okoliczności: tutaj należy przyjąć to samo co w poprzednim punkcie 8, położenie Ziemi względem Słońca zmieniło się nieco ponad 9 godzin.
Zatem w sumie miałoby tu miejsce 10 „wypadków”. Czy coś takiego mogło być możliwe „przez przypadek”?
Wielu uważających się za mądrych jest zdania, że jest rzeczą oczywistą, że Ziemia nie mogła się obrócić do tyłu ani zatrzymać.
Niemniej jednak takie obserwacje można wykonać np. programem Stellarium. Sam fakt, że jest tak wiele zaćmień słońca w ten sposób, jest wielkim zbiegiem okoliczności. I to też jest wielki zbieg okoliczności, że Biblia daje podstawy do zmiany położenia Ziemi, jeśli zajdzie taka potrzeba. I nie jest to mały zbieg okoliczności, że pokrywają się one z chronologią Biblii.
Są jeszcze inne zbiegi okoliczności, ale te są najbardziej godne uwagi. Skalę tych zbiegów okoliczności zwiększa konieczność zmiany położenia Ziemi i długie okresy czasu.
Istnieje także niepisany „jedenasty” zbieg okoliczności: biorąc pod uwagę wszystkie dowody, nie można znaleźć zaćmień słońca, jeśli przyjmiemy, że położenie Ziemi pozostało takie samo jak dzisiaj.
Czy to także przypadek?
Kiedy chronologia asyryjska jest datowana na rok 824 p.n.e. zgodnie z zaćmieniem słońca, które miało miejsce, zauważamy taką osobliwość, że panowanie Ashur-nirari V zakończyło się już w 805 roku p.n.e.
Dokładne badanie panowania Sargona II, Sennacheryba i Asarhaddona, a także znaleziska archeologiczne ujawnia, że panowanie Tiglata-Pilesera III rozpoczęło się w roku 768 p.n.e. Należy pamiętać, że pomiędzy nimi będzie zaskakujący 37-letni okres przerwy.
Czy ten pusty okres to tylko zbieg okoliczności?
W związku z tym zauważamy ciekawy zbieg okoliczności: historyk Józef Flawiusz podaje, że król asyryjski Puli, czyli Pulu, rządził przez 36 lat.
Z tym fragmentem wiąże się kolejny zaskakujący zbieg okoliczności: mówi się, że za czasów izraelskiego króla Menachema asyryjski król Puli zażądał od Izraelitów przymusowego podatku. Według chronologii biblijnej Menachem panował w latach osiemdziesiątych XVIII wieku p.n.e. Ponieważ Biblia wspomina o tym królu, można mieć pewność, że będzie on panował w tym czasie.
Dlatego wydaje się bardzo prawdopodobne, że Pul był wówczas królem Asyrii. Na tej podstawie może się wydawać, że po prawdopodobnie brutalnym przejęciu władzy przez Pulu w Asyrii nastąpił kilkumiesięczny okres przejściowy, zanim Pulu objął dla siebie władzę królewską.
Na pozytywny moment panowania Asarhaddona wpływa zaćmienie słońca w miesiącu Tammuz, które miało miejsce w czasie jego kampanii przeciwko Egiptowi. Z drugiej strony chronologia Biblii wraz z pismami Sennacheryba datuje panowanie Sennacheryba niemal dokładnie na pewien moment.
Niniejsza praca zawiera szczegółowe uzasadnienie tych terminów.
Komentarze
Prześlij komentarz